สาวงามกะนายป.ญ.อ.ตอนที่4

ตอนที่4

พอส้มเปิดประตูออกมาจากสีหน้ารำคาญผมอย่างสุดซึ้งก็เปลี่ยนเป็นหน้าตกใจและงงอย่างมากเธอปิดมาและขยี้ตาอยู่หลายครั้ง

“พี่ปาร์ค มินอา”

น้องสาวผมตะโกนเสียงดังแทบสะได้ยินกันทั้งหมู่บ้าน

“จะตะโกนทำไมเดี๋ยวเค้าก็แห่กันมาทั้งหมู่บ้านหรอก”

ส่วนปาร์คมินอาก็ยิ้มให้ยัยส้มแบบงงงงเขินเขิน

“เออ ยัยส้มฝากดูแลเพื่อนพี่ด้วยละ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงคะพี่ชาย ฉันจะดูแลอย่างดีเลย” ยัยส้มยิ้มให้มินอาแล้วดึงแขนเข้าห้องเลย

ผมดึงแขนอีกข้างของเธอไว้

“มินอาแล้วคุณไปทำงานกี่โมงอะ”

“8โมงคะ”

“พรุ่งนี้ผมไปส่งนะ”

“ขอปคุณ”

ตอนบ่ายของวันถัดไป

“ฮัลโหล โมจิ ฉันมินอานะ”

“ครับ”

“เออ เย็นนี้ไม่ต้องมารับนะพอดีเพื่อนฉันพาไปทานข้าว”

“โอเคครับ ถ้ามีอะไรโทรบอกผมละกัน”

“โอเค คะแค่นี้ก่อนนะ”

ผมนั่งลงตรงเก้าอี้แล้วกุมขมับ ‘เพื่อนมินอาจะมาส่งใครอะแล้วจะมากี่โมง’ เออแล้วทำไมผมต้องสนด้วย

3ทุ่มครึ่ง

♫ ♫ เสียงเริมชวนขนลุกเพลง 光棍 ของผมก็ดังขึ้นทำตกใจนิดนิด

“ฮัลโล”

“โมจิฉัน มินอา นะมารับที่ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้านหน่อย”

“อะฮะ”

ผมหยิบกุญแจรถออกไปแบบงงขับรถไปรับเธอ

“ขอปใจนะ”

“แล้วไมไม่ให้เพื่อนมาส่งบ้าน”

“ก็เดี๋ยวเค้าจะรู้เรื่องนั้น แล้วก็เรื่องของเรา”

“เออ ทำแบบนี้เค้ายิ่งสงสัยอะ”

“เออเค้าถามฉันว่าทำไมให้มาส่งหน้าหมูบ้านฉันเลยโมเมตอบว่าต้องจ่ายค้าสาธารณูปโภค”

“อาฮะฉลาดนิถึงบ้านละเข้าบ้านเถอะ”

ในบ้าน

“โมจิขอโทษนะนายอะไม่ได้หวีผมนานเท่าไหร่แล้ว”

“ไม่รู้อะ ไม่ใช้แคไม่หวีนะไม่สระมาแล้วประมาณอาทิตย์กว่าอะ”

“เฮ้ย ทำไมไม่ตัดSkinheadละไว้ยาวถึงคอแล้วไม่สระผมมันจะไม่เน่าแย่หรอ”

“555”

“อาบน้ำยังอะ”

เธอยิ้มยิ้มแบบประชด

“อาบแล้ว555”

“ฉันสระผมให้มะ ถือว่าตอบแทนนายแล้วกัน”

“อะโอเค”

ผมนั้งลงบนเก้าอีแล้วก้มคอ มินอาค่อยๆตักน้ำลาดลงบนหัวทาแชมพูแล้วนวดหัวให้ผมเบารู้สึกดีและอบอุ่นกว่าที่ยัยส้มทำให้ตั้งเยอะ

“นี้จะลาดน้ำแล้วอย่าลืมตานะ”

“แสบตาอ้า”

ผมร้องครวน

“บอกแล้วไงอย่าลืมตา”

มินอาหยิบผ้าแล้วเช็ดให้ผม ผมค่อยๆลืมตามองหน้าเธอตอนนี้หน้าเธอกับผมห่างกันแค่25cmผมสี่ทองของมินอาตัดกับหน้าใสใสและดวงตาคมกริบของเธอมันชั้งเค้ากันจริงๆ

“มองอะไร ยังล้างไม่หมดเลยนั้งดิ”

“ครับครับ”

2-3นาทีผ่านไป
“เสร็ดละ”

“ขอปคุณนะ”

ผมเก็บเก้าอี้แล้วเดินออกไป

“นายจะไปใหน”

ผมงง เก้าอี้ก็เก็บแล้วไม่น่าลืมอะไรแล้วนิ

“อะไรหรอ”

“เดี๋ยวก็ไม่สบายตายหรอผมยังไม่แห้งเลยเดี๋ยวเป่าให้”

“อาฮะเป่าเลยหรอ น่ากลัวอะ”

“ใช้ไดร์เป่าผมยะ”

“อ๋อนิกว่าคุณจะใช้ปากเป่าให้แห้ง”

“ตาบ้า”

เธอค่อยๆเช็ดหัวให้ผมแล้วก็หวีแล้วก็ไดร์

“เออคุณจากคดีอะรู้สึกว่าผู้ร้ายต้องการทำล้ายคุณเป็นพิเศษนะทางตำรวจเค้าบอกมาว่าน่าจะเป็นพวกแฟนคลับหรือไม่ก็พวกไม่ประสงค์ดี”

“เออเมื่อ4เดือนก่อนอะมีคนโทรศัพท์มาขู่ถามว่าชื่อมินอาใช้มัยฉันบอกว่าใช้แล้วผู้ชายคนนั้นก็ชวนไปมีอะไรด้วยโทรมาทุกเย็นเลยฉันก็เลยบันทึกเบอร์เอาไว้ชื่อว่าไอโรคจิต”

“มีอีกมัย”

“ก็มีพวกที่คอยตามตอนไปใหนมาไหนแต่ตอนนี้ก็เลิกตามแล้วแล้วเคยมีส่งจดหมายพวกเซ็กอะไรพวกนี้อะ แล้วก็มีอีกนะเมื่อประมาณ6วันที่แล้วอะฉันเปลี่ยนชุดเสร็จตอนที่งานเปิดตัวซีรี่แล้วกำลังจะกับบ้านปกติหลังเวทีเป็นที่ที่ไม่ให้คนภายนอกเข้าไปฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งท่าทางโรคจิตแต่งตัวแนวเซอร์ๆ อะแน่นอนว่าเป็นคนภายนอกเค้าอมดินสอไม่รู้อมเค้าไปได้ไงฉันมองเค้าแล้วเค้าก็ถามฉันว่ามองทำไมฉันก็เลยถามกลับไปว่าอร่อยมะเค้าบอกว่าอร่อยดีแล้ววันต่อมาก็เจอผู้ชายคนนั้นกับน้องสาวเค้าที่กรุงเทพมอร์ฉันก็เลยเรียกเค้าไปคุยตัวต่อตัว”

เธอยิ้มให้ผม

“โอเคครับแต่ผมรู้สึกว่าเรื่องสุดท้ายมันคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้นะ”

“ก็ นะไม่คุ้นก็แปลกละ”

เธอก็ยิ้มแบบด่าๆกับผมอีกครั่ง

“แล้วไอเรื่องนี้มันเกียวกับบุคคนต้องสงสัยยังไงเนีย”

“ทำไมจะไม่เกี่ยวฮะ เป็นใครก็สงสัยทั้งนั้นละ”

“โอเคครับไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้วเดี๋ยวผมต้องเขียนรายงานก่อน”

“อะฝันดีผีรอบเตียง”